අමරරත්න....

ගමේ කඩ මණ්ඩියේ බස් නැවතුමේ සති පොළේ
නොවරදින පිරිමියෙකි දෙබොක්කාවේ අමරෙ
හයේ හතරේ උසට නො අඩු වෙන හැඩි සිරුර
ලඳු කැළෑ තරමටම රෝම පිරි රළු පපුව
ගොරක ලොඩි තරමටම රතු වෙච්ච ඇස් බෝල
ගරා යකු නගර බට විලස මට පේන....

පනාවක් සතියකින් දැක්කේම නෑ වගේ
උගෙ කොණ්ඩෙ කැලෑවට ගියපු හේනක් වගේ
ඇ‍ඟේ කළු පාට මම දැකලා නෑ ඒ වගේ
අමාවක දාට හඳ නැති ඈත නුඹ වගේ....

ගමේ ගිය මාසෙ පැළ අටවගත් යසවතී
දෙපරක් බය වෙච්චි ඇල ලඟදි ගොම්මනේ
තව දිනක් ඉස්කෝලෙ නෝන වැව් කණ්ඩියේ
හූ තියා දිව ගියා පිම්මෙ මහ දවාලේ....

වැඩි කතාවක් බහක් නැති අමරරත්නගේ
මුට්ට කර ගහන්නයි වැඩි වෙලා ගතවුනේ
හවස මුදලාලිගෙන් ලැබෙන පඩි සොච්චමේ
හාල් පොල් සිල්ලරයි බූන්දියි ගෙනගියේ....

සොයිසගේ තැබෑරුම ලඟින් යන හැම වරෙක
පාරෙ ගැලවිච්ච ගල් ගනන් කරමින් සවස
උසුළු විසුළුද හූද ඉවසමින් අවලාද
පිය නගයිබිම ඔබාගෙන මූන සීරුවට....

දරුමල්ලෙකුද හෝ අඹුවක්ද නැති අමරෙ
එනතුරුව මග බලා හිඳී අර කළු එතනෙ
ම්ං අවා මයි අම්මෙ කියන මුදු හඬ් ඇහිණි
ටොමියාද පිම්මෙ දුව ඇවිත් වලිගය වනති....

ලැබෙන සොච්චමින් ගත් හාල් පොල් සිල්ලරද
කුස්සියෙන් තබාවිත් අම්මාගෙ ලඟ දපල
මුදලාලිගේ කඩෙන් ගත් බුන්දි මුළ ලිහල
රස බලයි කළු එතනෙ සමග කදයක් දමල....

වයසගිය කළු එතනෙ ‍රැකබලා හිඳින්නයි
රත්නෙගේ හිතේ ඇති එකම එක තේරුමයි
ගතින් ගොරහැඬ් නමුත් සිතින් හරි පියකරුයි
ඇගේ ලෝකයේ නුඹ එකම එක අග රජුයි....

කෙම්මුර දවස.....

ඇතැර ගොස් ඇය ඔහුව
වසරකට පෙරාතුව
මගෙ හිතේ ගෙදර උන්

බන්දලා දීල ඇති.....
ඇතැර ගිය දා පටන්
වෙන් කලේ ඇය මගෙන්
හදි හූනියම් තොවිල්
කුහුල සිත ඇති කරන්
ගම පුරා රට පුරා
හමුවෙමින් යකැදුරන්
දේවාල පුරාවට බාර හාරද වෙමින්
පා සලඹ ඝාන්ඨා මොණර කොළ
පුද කරන්
වැඳ වැටී දෙපා මුල
දින සතිද ගත වෙමින්.....
වසරකට පසු යෙදෙන
කෙම්මුරේ දවසකට
දේවාලෙ හිඳ
පුරුදු විදියටම ස්ත්‍රෝත
මොහොතකට ඔහුගෙ නෙත
ගෙනගියා කොඩිවැලට
ලියා ඇත දුරුවෙන්න
අපළ යමුනා අමර.....

කවියක් ගැන කවියෙක්......

ගංගොඩේ ඇවිද
කටකතා බස් අසා
එකිනෙකට ගලපා
කුරු‍ටු ගා
ඉරා ගුලිකොට
යළි ලියා
දෙනෙත රිදවා
‍රැය පහන් කොට
ලියූ ගීය නුඹ
ඔහු සමග
හාදවී එක දිනට
සියක් දන මුව අගෙහි ‍රැව්දෙන....

අවිනිශ්චිත පමාව....

සැඳෑවට නා කපන වැහි දාට හන්දියට
කළු කුඩේ ඉහදාන හෙමි හෙමින් අප්පච්චි
දෝර යන වතුර කඩ වළකමින් මැද නියරෙ
පිය තබයි මඩ ගොහොරෙ දණ ඉහක් එරීගෙන....
අටේ කණිසම වෙද්දි ගමට යන බස් රථය
එනතුරුම මග බලා හිඳින්නැති අප්පච්චි
හරියටම පැය දෙකක් ගතවෙද්දි හිතෙන්නැති
ගඟ ගලලා වේලි යට වෙලා හෙම වෙන්න ඇති....

ධවල මන්දිර ....

ධවල මන්දිර
රටේ අගපුර
වීදි බැසගෙන
මවයි සුරපුර....
පෙනෙන දන නෙක
සොයා ඒ සැප
හඹා යයි මං මුලා වූ ලෙස....
අඳුරු අහසේ තාරකා ගෙන
පොළොව මත හිඳ උන්ගේ කරගෙන
යසට අගපුර අහස මත හිඳ
වැජඹෙනා සැටි බලන් ඈතට....
කළු වසා සුදු බැමිද ඉදිකොට
ඇස් වසා රඟහල්ද ඉදිකොට
කඳුල ගෙනගොස් දුරක සිරකොට
මවාලයි සුරපුරක් මිහිමත....

මහ ගෙදර.....

පරණ තාලයට සැදු
ගමෙන් ඉහලට නැගුණු
මහ ගෙදර හුණු බිත්ති
පෙනෙයි නියරට එද්දි....
බිඳුණු උළු කුස්තූර
අතර ගිය වැහි දෝර
වරිච්චිය අත නෑර
සෝදගෙන ගිය වාර...
ඉස්කෝලෙ මහත්තය
නැතිවෙච්ච දා ඉඳලා
මහ ගෙදර වැලි මිදුල
මූකලානට ඇරල....
ඔසරියට සුදු පාට
කැප වෙච්ච සුදු මැනිකා
සුසුම් ලයි හැමදාම
එළිපත්ත උඩ දපල....
මහත්තය සුදු අප්පු
ගමේ සෙල්ලම් කරපු
ඒරොප්පෙ ගිහිල්ලලු
උපාධිය කරන්නලු....