දැවෙන ගොවි සිත

පුළුල් නිල් අහස යට
කිරි වැදුනු නිල් ගොයම
වියලි ගිනි සුලං වැද
නැළවුනද එක පෙලට....
රත් පැහැති තෙලි තුඩින්
පින්තරු කල අහස
දුර ඈත දකින විත්
දවයි පපුතුර නිතර....

හිම තුහින

හිම තුහින වැසි වැටී තනපත් අග
හිරු දකින තුරා
විකසිත කරයි ගිරි හිස
සඳ එලිය යට......

නිදහස

අනන්තය පුරා

පියපත් සලා

හිරු නිදන තුරා

අහසෙ සැරි සරා ....

ඉහල යන නුඹ

නොදත් දේ නම්

මියෙන්නේ රළු

පොලොව මත බව...

අහිමිවූ සඳ....

අඳුරු ලා සඳ
එලිය විඳගෙන
සිටින තුරු මත
රඟයි මද නල...

දෙනෙත් විදහා
අහස් කුස දෙස
සිටින කඩුපුල්
මලට සඳ නැත...

පුදමි නුඹෙ පා සයනෙ අමාවක තරු පොකුරු....

කඩුල්ලේ අද්දරට බිම් අඳුර ගලනකොට

දර දුමට රතු වෙච්ච දෙනෙත නිදි කරවන්න

හාංකවිසියක්වත් මතක නෑ අම්මාට

ගුරු පාර ලඟ ගෙදර මම දකින තුරු දුරට

මුරුගසන් වැසි අකුණු පුපුරාන හැලෙද්දී

සීතලට ඇඟ ලෝම බියයි මට කියද්දී

කාත් කවුරුවත් නැත සිතට මගෙ දැනෙද්දී

නුඹේ උණුසුම සොයා එමි අඳුර ගලද්දී

අමාවක දාට නැත සඳ රටා රිදී සුනු

දම් පාට අහසෙ ඇත රන් පාට තරු පොකුරු

අත දිගට නැති නමුත් රන් රිදී මුතු පබළු

පුදමි නුඹෙ පා සයනෙ  අමාවක තරු පොකුරු.....

සප්ත කන්‍යාවියේ....

කඳු මුදුනෙ හිඳ
හිනැහෙයන් නුඹ
සප්ත කන්‍යාවියේ//

සිහින් ඉඟ සුඟ
පුළුල් බඳ ලැම
දෙතොල් නලියන
රාග වූ වත
වසාපන් ගෙන දුහුල් සළු තිර
දෙනෙත පමනක් පෙනෙන්නට මට.....

සමවැදී සිත භාවනාවක
නෙතු ගැ‍ටුනු තැන ඈත හිමගිර
සසල නොකරන් නිසල වු සිත
වශි  කරගෙන නුඹේ ‍රැඟුමට....

අහිංසක නෙතු පියන් අතරින්
ඇද හැලෙන නිල් කඳුලු ධාරා
ඔහේ දිවයයි දෙපා දෝවා
කොඳුරමින් දුක් සුසුම් ගීතය....

කළු වලා තිර....

කළු වලාවක් සඳ වසාගෙන
විලේ දිය මත සඳ එළිය නැත
පුරා පෝයට පිරුණු වත කිම
වහන් වුයේ කළු වලාවට....

දෙව්ලොවේ සුර සැපත අතහැර
නිල් ගුවනෙ තරු රටා අතහැර
ආලයෙන් වෙළුනේ ඇයිද නුඹ
ගිණි දැවුණු අර කඳු මුදුන දැක....

සුදෝ සුදුවට කන්ද මත හිඳ
‍රැසි කැළුම් දී නිසල දිය මත
සසල නෙත් සිත් නිසල කරලන
සොඳුරු සිත්තම නුඹම අන් කිම...

නෙතු යොමමි දුර අනන්තයෙ හිඳ
කළු වලා සළු පටින් විනිවිද
නීල නෙතගින් සැලෙන පිනිකැට
නිවා සනසනු දැවුණු ගිරි හිස....