අමරරත්න....

ගමේ කඩ මණ්ඩියේ බස් නැවතුමේ සති පොළේ
නොවරදින පිරිමියෙකි දෙබොක්කාවේ අමරෙ
හයේ හතරේ උසට නො අඩු වෙන හැඩි සිරුර
ලඳු කැළෑ තරමටම රෝම පිරි රළු පපුව
ගොරක ලොඩි තරමටම රතු වෙච්ච ඇස් බෝල
ගරා යකු නගර බට විලස මට පේන....

පනාවක් සතියකින් දැක්කේම නෑ වගේ
උගෙ කොණ්ඩෙ කැලෑවට ගියපු හේනක් වගේ
ඇ‍ඟේ කළු පාට මම දැකලා නෑ ඒ වගේ
අමාවක දාට හඳ නැති ඈත නුඹ වගේ....

ගමේ ගිය මාසෙ පැළ අටවගත් යසවතී
දෙපරක් බය වෙච්චි ඇල ලඟදි ගොම්මනේ
තව දිනක් ඉස්කෝලෙ නෝන වැව් කණ්ඩියේ
හූ තියා දිව ගියා පිම්මෙ මහ දවාලේ....

වැඩි කතාවක් බහක් නැති අමරරත්නගේ
මුට්ට කර ගහන්නයි වැඩි වෙලා ගතවුනේ
හවස මුදලාලිගෙන් ලැබෙන පඩි සොච්චමේ
හාල් පොල් සිල්ලරයි බූන්දියි ගෙනගියේ....

සොයිසගේ තැබෑරුම ලඟින් යන හැම වරෙක
පාරෙ ගැලවිච්ච ගල් ගනන් කරමින් සවස
උසුළු විසුළුද හූද ඉවසමින් අවලාද
පිය නගයිබිම ඔබාගෙන මූන සීරුවට....

දරුමල්ලෙකුද හෝ අඹුවක්ද නැති අමරෙ
එනතුරුව මග බලා හිඳී අර කළු එතනෙ
ම්ං අවා මයි අම්මෙ කියන මුදු හඬ් ඇහිණි
ටොමියාද පිම්මෙ දුව ඇවිත් වලිගය වනති....

ලැබෙන සොච්චමින් ගත් හාල් පොල් සිල්ලරද
කුස්සියෙන් තබාවිත් අම්මාගෙ ලඟ දපල
මුදලාලිගේ කඩෙන් ගත් බුන්දි මුළ ලිහල
රස බලයි කළු එතනෙ සමග කදයක් දමල....

වයසගිය කළු එතනෙ ‍රැකබලා හිඳින්නයි
රත්නෙගේ හිතේ ඇති එකම එක තේරුමයි
ගතින් ගොරහැඬ් නමුත් සිතින් හරි පියකරුයි
ඇගේ ලෝකයේ නුඹ එකම එක අග රජුයි....

කෙම්මුර දවස.....

ඇතැර ගොස් ඇය ඔහුව
වසරකට පෙරාතුව
මගෙ හිතේ ගෙදර උන්

බන්දලා දීල ඇති.....
ඇතැර ගිය දා පටන්
වෙන් කලේ ඇය මගෙන්
හදි හූනියම් තොවිල්
කුහුල සිත ඇති කරන්
ගම පුරා රට පුරා
හමුවෙමින් යකැදුරන්
දේවාල පුරාවට බාර හාරද වෙමින්
පා සලඹ ඝාන්ඨා මොණර කොළ
පුද කරන්
වැඳ වැටී දෙපා මුල
දින සතිද ගත වෙමින්.....
වසරකට පසු යෙදෙන
කෙම්මුරේ දවසකට
දේවාලෙ හිඳ
පුරුදු විදියටම ස්ත්‍රෝත
මොහොතකට ඔහුගෙ නෙත
ගෙනගියා කොඩිවැලට
ලියා ඇත දුරුවෙන්න
අපළ යමුනා අමර.....

කවියක් ගැන කවියෙක්......

ගංගොඩේ ඇවිද
කටකතා බස් අසා
එකිනෙකට ගලපා
කුරු‍ටු ගා
ඉරා ගුලිකොට
යළි ලියා
දෙනෙත රිදවා
‍රැය පහන් කොට
ලියූ ගීය නුඹ
ඔහු සමග
හාදවී එක දිනට
සියක් දන මුව අගෙහි ‍රැව්දෙන....

අවිනිශ්චිත පමාව....

සැඳෑවට නා කපන වැහි දාට හන්දියට
කළු කුඩේ ඉහදාන හෙමි හෙමින් අප්පච්චි
දෝර යන වතුර කඩ වළකමින් මැද නියරෙ
පිය තබයි මඩ ගොහොරෙ දණ ඉහක් එරීගෙන....
අටේ කණිසම වෙද්දි ගමට යන බස් රථය
එනතුරුම මග බලා හිඳින්නැති අප්පච්චි
හරියටම පැය දෙකක් ගතවෙද්දි හිතෙන්නැති
ගඟ ගලලා වේලි යට වෙලා හෙම වෙන්න ඇති....

ධවල මන්දිර ....

ධවල මන්දිර
රටේ අගපුර
වීදි බැසගෙන
මවයි සුරපුර....
පෙනෙන දන නෙක
සොයා ඒ සැප
හඹා යයි මං මුලා වූ ලෙස....
අඳුරු අහසේ තාරකා ගෙන
පොළොව මත හිඳ උන්ගේ කරගෙන
යසට අගපුර අහස මත හිඳ
වැජඹෙනා සැටි බලන් ඈතට....
කළු වසා සුදු බැමිද ඉදිකොට
ඇස් වසා රඟහල්ද ඉදිකොට
කඳුල ගෙනගොස් දුරක සිරකොට
මවාලයි සුරපුරක් මිහිමත....

මහ ගෙදර.....

පරණ තාලයට සැදු
ගමෙන් ඉහලට නැගුණු
මහ ගෙදර හුණු බිත්ති
පෙනෙයි නියරට එද්දි....
බිඳුණු උළු කුස්තූර
අතර ගිය වැහි දෝර
වරිච්චිය අත නෑර
සෝදගෙන ගිය වාර...
ඉස්කෝලෙ මහත්තය
නැතිවෙච්ච දා ඉඳලා
මහ ගෙදර වැලි මිදුල
මූකලානට ඇරල....
ඔසරියට සුදු පාට
කැප වෙච්ච සුදු මැනිකා
සුසුම් ලයි හැමදාම
එළිපත්ත උඩ දපල....
මහත්තය සුදු අප්පු
ගමේ සෙල්ලම් කරපු
ඒරොප්පෙ ගිහිල්ලලු
උපාධිය කරන්නලු....

කහට උගුර....

අවන් හල බංකුවක
දුරම ඇති කෙලවරක
පාළුවට හිඳ තනිව
කහට උගුරක් සවස
පවස නිවනට දවස
තොලගාන මොහොතකට
දුටිමි තව කෙලවරක
සිටින ඔබ ඔහු සමග....
අළුත් පුසුඹෙන් සදිසි
කමිස කලිසම් පැලඳ
තෙපලමින් නුඹ සමග
පෙම් වදන් උජාරුව....
සිසිල් පැන් සමග තව
නොයෙක් රස පිරුණු සොඳ
මේසයම පුරාවට
නුඹටමද සොඳුර ඔය...
මා සමග අදත් නුඹ
සිටිය නම් මෙතන හිඳ
සීනි අඩු තේ උගුර
උරුමයකි හැම සවස....

කවියෙකුගේ ශෝකාන්තය....

කඳුළු ගංගා පෙළට මැදිවී
ලියූ කවි පද තවම තරුණයි
හුදෙකලා වූ දිළිඳු මා නම්
ලියූ කවි තරමටම මහළුයි....
දහස් දන මුව අගින් ‍රැව් දෙන
මගේ දිවියේ දූක් සුසුම් බිඳු
‍රැගෙන යයි මද පවන අද හැමු
මතින් මා ලෙඩ ගතින් වැතිරුණු....

කාලයේ වැලි තල....

කාලයේ වැලි තලා අතරට
ඇය ගියා මා සිතින් සමුගෙන
මටම මාවද අහිමි කර නුඹ
දුරස් වූයේ ඇයිද මේ ලෙස....
අදත් නොදනිමි ගියේ කොතැනද
නුඹ කොහේදෝ කුමක් කරනුද
නුඹේ මතකය හිතේ හිරකර
විඳවන්නෙ මා මගේ දිවියම....
නටඹුන්ව ගිය ඒ අතීතයෙ
ඇයයි සිහිවටනයක මා සතු
කැඩුනු වදනින් නුඹ අසන හඬ්
ඇසේවිද දුර වැලි තලාවට....

සැන්දෑවේ පිපි තඹරු....

සැඳෑ සක්මන් කරන අඳුරට
වහන් වී වැව් ඉහත්තාවේ
තො‍ටුපලේ දිය රටා සිපගත්
මදාරා මල් කැකුළ නුඹ නම්....
පිපි තඹරු මත වැ‍ටුණු පිණි කැට
පිරිමදින ලැම සියොලඟම මත
දිලෙයි කරලන මුතු දෙපොට ලෙස
රිදී එලියෙන් වැ‍ටුණු ඉරගල....
වලාකුළු සළු සේලයෙන් වට
සඳ මඩල වැව් ඉහත්තාවේ
හනික දිය නා ගොඩට පලයන්
පැහැදි නිල් දිය කැලඹෙන්න පෙර....

ආගන්තුක සුලඟ....

අහස පොලාවට මැදිව ලතවන
මං මුලා වූ මන්ද මාරුත
ලැගුම් ගෙනදෝ දුරක හිඳ විත්
ඇගේ කුටියේ දොර කවුළු ලඟ....
ඇයට ආගන්තුක සුවඳ ගෙන
වියලි ගිනිකඳු මතින් ඇවිදින්
නිසල සිත ඇගෙ සසල කරවයි
කුමරි බඹසර පවුරු සිඳ බිඳ....
නුඹත් නොදනී කව්ළුවෙන් පිට
ගලා යන මුදු මන්ද මාරුත
කොහේදෝ සිට කොතැනකටදෝ
හමා යන්නේ මල් සුවඳ ගෙන....

රතු හැට්ටකාරි.....

හැන්දෑවට හැමදාකම
බස් නැවතුමෙ මේ වෙලාව
නුඹ එනකන් මග බලමින්
සිටියා මම පැය ගනනක්
ලැමටම තද රතු හැට්ටය
රෝස පාට නුඹෙ කම්මුල
රතු කරගත් නුඹෙ දෙතොලඟ
සුර ලොවකින් ආපු විලස
බඳ නලවන ලැසි ගමනට
හද නලවයි නුඹ යන මග
එනමුත් නුඹ අත ගන්නට
කිසිවකු නැත සෙයිලම ලඟ....

වසන්තයක හැර යාම.....

වසන්තයෙ මෙන් අද ‍රැඟුම් නැත
මද පවන් ‍රැල්ලේ
අතරමං වී ඔහේ දිව යයි
ප්‍රේමයේ නටබුන් මතින්....
නුඹ සමග හිඳ හදවතට ලඟ
නුඹෙ සිසිල ගෙන නුඹෙ සුවඳ විඳ
මීදුමෙන් පිරි ඈත රට දැක
නිකම ගියෙ ඇයි වසන්තය නුඹ....

අපේ ගෙදර සුරංගනා ලෝකෙ වගේ....

හැම රෑටම පෝය දාට
පොල් අතු ගෙයි වහල යටින්
රිදී කිරණ රිදී පාට
සුරංගනා ලෝකෙ වගෙයි....
වැස්ස දාට බක් මහ මැද
සිරි සිරි පොද වහලෙ ඉඳන්
අළුත ගාපු මැටි බිම මත
එක දිගටම එක දිගටම....
එදාට මම ලණු ඇඳ උඩ
අම්මා ලඟ වාඩි වෙලා
දෙව් ලොව ගැන කතා ඇහුවා
තාත්තා ගැන හිතේ මවා....

අනවසර පාරාදීසය.....

ගැහෙන හදවත් ආලයෙන් සැදි රාගයෙන්
ගැඹුරු හුස්මට නුඹෙ සුසුමකට ලං වෙමින්
මොහොතකටවත් ක්ශිතිජයට දුර ගොස් ඉතින්
ආලයේ රස විඳිනු කෙලෙසද ලං වෙමින්....
මහවැලිය මත දෙපා රඳවා
උහුලන්න බැරි වියවුලෙන්
බලා හිඳිනෙමි නුඹෙ සුසුම් ලඟ
අනවසර තුරු වැල් දුරින්....
නුඹට සුපුරුදු අනන්තය වන් මේ ලොවේ
පවුරු බැඳ ඇත ආලයට සැම මායිමේ
නුඹම ලද මුත් වසන්තය මේ පෙම් බිමේ
කිරුළු නොපලන් කුමරු මම නුඹෙ යෞව්වනේ....

කරදිය කුසුම......

මේ දිගු ගමනේ උඩරට මැනිකේ
රුහුණට යනවද අද කලියෙන්
ඇගේ සිනා මුව යලි දැකගන්නට
සිව් මසකට පසු නිවාඩුවෙන්....
මුහුදු සුලං පොල් රුප්පා පසුකර
හමා ඇදී යන සයුරු කොදෙව්වක
අගේ පැලේ හිඳ අද මා එනතුරු
ඇඟිලි ගනිනු ඇත ඉදිකඩ මත හිඳ....
මිහිරි සිනා ‍රැඳි මුදු කම්මුල් මත
විලවුන් තවරයි කරදිය මද නල
විල්ලුද නො එලූ ඇය යන මාවත
මුදු වැලි කැට ඇත දෙපා තබන්නට....

තො‍ටුපලට අමතක ඇය....

තො‍ටුපොලට අමතකද නුඹෙන් සමුගත් ඔරුව
නුඹ සමග උදෙ හවහ දොඩමළුව ආ ගියපු
උලලේනි හඬනා අමාවක පෝය දා
නුඹෙන් වෙන්වුනා ඇය අයෙ එමි යයි කියා....
නුඹේ වෙත ඇදෙන නුඹෙන් වෙන් වෙලා යන
ඔරු පාරු බොහොමයක් ඇත නීල ගං දියඹ
නුඹට ඇය මතක නැත අරුමයක් නොවනු ඇත
වෙන් වුනේ ඇය සමග මගේ ඉඳුනිල් මැනික....

නන්නාඳුනන්නී....

කවුළුවෙන් එබී මනමාල කම් පාන
සඳළු තලයට වඩින පුරා පෝ සඳ මඩල
අදත් මගෙ සිත අරන් පොතෙන් බෝ දුරක ගෙන
සැඟවුනා යලිත් නුඹ නුඹේ රජ මැදුර තුළ....
පැල්පතේ සිට මැදුර දහස් ගව් දුර ඇතත්
නුඹ මගේ සිත ලඟම නවාතැන් ගෙන ඉතින්
පුරපෝය පසුව එන අමාවක සිහිකරන්
සිතෙන් පෙම් බඳිමි සිත ඇතුලේම තද කරන්....

උයන් සක්මන්....

නුඹත් ඇවිදින් අදත් උයනට
පිය මනින්නට දෑත පටලා
ඔහුත් සමගින්
උයන් සක්මන්
නුඹට මා අමතකද මන්දා....
හුදෙකලා අසුනකට බරවී
රිදී හිරු ඉරගල වටෙද්දී
උයන් කෙලවර ගං තෙරට වී
පද බඳිමි පන් හිඳට කැපවී....
සිනිඳු ගෝමර සදිසි මුදු ලැම
ගැල් සකක් වැනි පුලුල් බඳ ඇගෙ
ලෙසින් රසවත් කරන කවියක
නුඹයි හසඟන එදා වෙන්වුණ....

අවපස සඳ මේ තරමට සුන්දර ඇයි ඉල් මහටම ......

අවපස සඳ මේ තරමට
සුන්දර ඇයි ඉල් මහටම
කලු අහසේ නුඹත් එක්ක
සිකුරු තරුව ඇවිදීන් වත්ද...
මුදු වෙරලේ සුදු වැලි මත
අඩි සටහන් තබා යන්න
කලාමැදිරි අවපස සඳ
අවරගිරින් මෝදු වන්න...
නුඹට මාද මටද නුඹද
පේන තරම් ලන්වීගෙන
ලොවට නොපෙනි
ලොවට හොරෙන්
නිසොල්මනේ ඇවිද යන්න....
දෙසතියකින් සඳත් එක්ක
නුඹ එනකන් හැන්දෑවට
හිඳිමි යලිත් පාළු වෙරලෙ
දින සති වී ගත වනතුරු....

රැඟුම....

මද පවන් වැද සැලෙන
පහන් සිල කළුවරක
සේ සැලෙන වත කමල
රඟ මඩල මත දිලෙන
දෙනෙත ඉවතට නොගෙන
නුඹේ රූ සයන මැද
සතපවන දහසකුත් එකක් නෙත්
රාත්‍රියට....
විදුලි සැර වැදුණු කල
මෙන් බමන සිත සසල
මදුවිතින් සනසමින්
නෙතු යොමමි දුරක හිඳ.....

පිය සටහන්....

ආයෙමත් ගඟ දෝරෙ ගලලා
ඊයෙ රෑ වට මේග වැස්සට
තුරු මඩුළු යට හුදෙකලා කම
ගඟ හොරා ගෙනිහින්ද මන්දා....
වැහි හුලං මහවැලිය කළඹන
හමා යද්දී නුඹ සමග මම
ගං තෙරේ හිඳ තැබූ පියමන්
කොහෙ ගියාදෝ මාව තනිකර....
ගඟට පාළුව දැනුනෙ නම් නැත
නුඹ සමග මා ආවෙ නැතිවද
ඒත් ගං තෙර ළතා ගොමු මැද
වෙන අයෙකු ඇත නුඹේ අත ගෙන....

ඉසඹුවක අරුම....

උණුසුමට ඉන්නට

ඇඳේ ගුලිවී ගෙනම

වැහි අඳුර ආවම

ඉස්පාසුවක් නෑ තවම

උදේ හිඳ හවා 

වෙනකම්ම එක දිගට

දහසකුදු එකක් ඇත

දුවල පැන කල යුතුව

ඉදින් එක් දිනක්වත්

දෙනෙත නිදි කරවන්න

යදිමි ගරු මැතිසඳුනි

ඉසඹුවක් මට දෙන්න....

රෑ කුමාරිය.....

සුදෝ සුදු පාටින්ම
ඔප වැටී සැඳෑවට
කව්ළුවෙන් එපිට හිඳ
සුවඳ දෙන කුසුම නුඹ
අඳුරෙ හිඳ මල්වරව
සුලඟ වැද සැලෙන වත
රෑ කුමාරිය නුඹයි
බඹරෙකුට හිමිනොවන.....

හුරු පුරුදු ඇසල සඳ යට....

පුතේ නුඹ අද මගේ ලඟ නැත
අතේ එල්ලී පිය නගන්නට
සැරයටිය ඇත වාරුවන්නට
දෙනෝ දහසක් යනෙන මග මැද...
පුරුදු ලෙසටම ඇසල මස රෑ
ඇසල පෝයට ඇසල සඳ යට
නුවර වැව ලඟ ඇසල පෙරහැර
නැරඹුවෙමි මම නුඹට පින් ඇත....
අදත් පෝයට ඇසල මස මැද
පුරුදු හඳ යට පුරුදු විදියට
නෙතු යොමාගෙන දුරක හිඳගෙන
සමිඳු වඳිනෙමි දුරට නොපෙනෙනෙ....

වසන්තයේ අග හඬමි තනිවම....

ලොවට හොරා මුළු ලොවින් වසන් වී
තනිකම පමනක් තනියට සිටිනා
පාළු කොදෙව්වක ක්ෂිතිජය කෙලවර
සුසුම් ලමින් කඳුලැලි වගුරන්නට
අවැසිය මා හට නුඹ නැති මේ ‍රැයෙ....
අඟිලි තුඩක සුව සියොලඟ නැලවූ
උණුසුම් සුසුමින් මා ලය දැල්වූ
වසන්තයේ මා තුරුලෙහි හිඳගෙන
හුරතල් පෙම් බස් දොඩමළු වූ නුඹ
වසන්තයේ අග මටවත් නොකියම
වසන්තයෙන් සමු අරගෙන ගොස් ඇත....

සයුර....

නුදුර එන අඳුර දැක
බිය නොවන් සොඳුර නුඹ
සිනිඳු මුදු රළ සමග
සොයා එමි නුඹ සොඳුර....
ඉමක් නැති නිමක් නැති
සයුර මහ ගැඹුරු වුණු
රළු කොමළ රළ මතින්
දිවි ගමන ගෙවිය යුතු....
විටක මිතුරෙකු ලෙසද
විටක සතුරෙකු වුවද
සයුරු තෙර නුඹම විය
ගැසෙන පණනල හදක....
සියළු දෙවි රකීවා
නුඹ සමග දරුවන්ද
විරිය ගෙන දෑතටම
පදිමි ඔරු කඳ ගොඩට....

රහස.....

ඇසෙන නොඇසෙන තරමටම ලංවී
නුඹේ කන්පෙති මත
මුමුනමින් ශුන්ගාරයේ වදන්
සුසුම් කම්මුල් පිරිමදින
සතිඅන්තයේ දවස උදාවේ හෙටත්
හුරු පුරුදු මැයි ගස් සෙවන යට.....

සඳෑ සිතුවම් .....

මලානික හිරු
රිදී වත්සුණු
සේල අඳිනා සැඳෑවක් වුණු
ඉල් මහේ අග පාළු ගං තෙර
සඳෑ සිතුවම් විඳිමි තනිවම....

සිරි සිරි පොද.....

සියක් ගව් පසු කරන්
එකපෙලට එක දිගට
අලුත් අතු සෙවිලි කල
මගේ පැල් කොටය මත
ඇද වැටී දින ගනන්
රාත්‍රී පුරාවට
තව තවත් සිරිබිරිය
නැවතුමක්  නැද්ද හෙට......

ඇලේ වක්කලම ලඟ
දෝරෙ යන වතුර කඩ
සොරෙකුගේ නියාවෙන්
බසී මගෙ කුඹුර වෙත
උදළු කෙටියත් අරන්
සටනකට සැරසෙන්න
සක්මනේ පිය නගමි
පහල ඇල කන්ඩියේ.....

පමා වු ඉදිරිය.....

පිබිදෙන්න පෙර ලොවම
හාත්පස ගන අඳුර
සීතලට වෙව්ලමින්
සුදු සේද සළු මැදින්
කුසට අහරක් නැතිව
බරට අඩි තබ තබා
දිව ගියෙමි අලුයමේ
පමා වු ඉදිරියට....

නිදි නැති නෙත්....

නිදි වරන නිල් දෙනෙත
‍රැඳි පොතේ පි‍ටු අතර
දහසකුත් එකක් ඇත
නුඹෙ කඳුලු සඟවාගෙන
අරුත සුන් වදන් වල
අරුත වටලා ගන්න
නිදි වරයි අද ‍රැයත්
පහන් වන තුරාවට....

නියං කලුවර....

දුර ඈත අහස් කුස
පුරා ආඩම්බරෙන්
හිරුමඩල වසාගෙන
මගේ ඇස් රවටමින්
නුඹ ඉතින් හිනහෙයන්
මගෙ කඳුලු බලාගෙන
නියං කලුවරේ ඇයි
මෙතරම්ම නුඹ නපුරු....

මාසේ අන්තිම වෙන්න
ණය තුරුස් ගන්න එන
එව්න්ගේ වාගෙමයි
නුඹෙ මූන ගොම්මනට
එකවරක් හඬාපන්
නුඹෙ කඳුලු වගුරවන්
සත්මසක් නියං කල
එක දිනට සනසපන්....

වීදියේ කෙලවරක....

මව් තුරුල අහිමි වී
ඕපපාතිකයෙකු ලෙසින්
ඇයිද මා මේ ලොවේ
ඉපදුනේ මේ ලෙසින්...

මහමගට උරුම වු
ජීවිතය හැමදාම
ගැටගසා ගතිමි මා
අනුන් දුන් බත් පතින්...

දුකට නුඹ ගාවින්ම
හඬන්නට අවැසි මුත්
හඬන්නේ තනිවමයි
පාලු බස් නැවතුමේ....

ජීවිතය ගෙවෙන්නේ
මෙලෙස නම් හැමදාම
පතමි මේ ජීවිතය
මෙතැනින්ම නවතින්න...

ඉදින් නුඹ ඉවසපන්.....

ඉදින් නුඹ ඉවසපන්
තව තවත් නුඹ ඉවසපන්
හතර රියනත් නුඹෙන් උදුරා
සිදාදියකට ආවඩන තුරු
ඉවසපන් ඉවසපන්....

හෙන වැදී ගිය දෙනෙත් පි‍ටුපස
කෙලිති රංගන අමන සි‍ටු කැළ
නුඹත් ඔය හැටි තපස් කල මැන
නුඹට නුඹවත් අහිමි වන තුරු......

බලා හිඳිනු මිස කුමක් කරන්නද....

අඳුරට කලියෙන් හිරිපොද වැ‍ටුනට
එන්නේ කොහොමද නුඹ කලියෙන්
ගල් මෝලේ වැඩ අහවර නෑ තව
ගෙදරට එන්නට වේල පහින්.....

ගල් බෝරේ හෙණ පුපුරණ සද්දෙට
හදවත පුපුරයි නුඹ ගැන හිත හිත
ලෙඩ ඇඳ උඩ හිඳ ඔහේ බලාගෙන
දෙවියන් යදිනෙමි නුඹ ‍රැක දෙනු ලෙස.....

පිළිතුරු.....

සිතට බෑ සඟවන්න
පෙම නොලද ආදරය
ලොවට බෑ සඟවන්න
පෙම්වතුන් වූ ලෙසට
අතරමං වු ඇගේ
ජීවිතය සරසන්න
පැමිනෙයිද මතු ඇගේ
නිමාකල ප්‍රේමයම....
දිවි ගෙවමි ඇය සමග
දුර වුවද ආදරය
පියෙකු වෙමි
පියෙකු නැති
ඇගේ කුලුඳුල් පුතුට....

සිතලද නුඹෙ දෑත ඔය තරම්......

ලංවන්න බැරි තරම් සීතලද ඔය දෑත
උණුසුමක පහසකුත් විඳල නැති තරමටම
දරදඬුද නුඹෙ පහස තුරුළු වනු බැරි ලෙසට
වෙන්වන්නේ නුඹ මගෙන් පෙර දැකල නැතිවාද.....

මංමුලාව....

සැඳෑ අහසක
ඔහේ ඉගිලෙන
මංමුලා වූ කිරිල්ලී
රාග ගින්නෙන් දැවෙන්නට පෙර
කැදැල්ලට යනු ඉගිල්ලී....

නුරා නුඹෙ නෙතු කරයි ඉඟි බිඟි
නුරා ගිනි වැද සැලෙයි වත නුඹේ
අඳුරෙ සඟවුණු නොලද පහසට
අත වනයි නුඹ අදත් පෙර ලෙස....

රුදු සුලං ගිනි අකුණු පුපුරා
හාත්පස අඳුරේ ගිලෙද්දීත්
නුඹට අවසර නොමැති පහසක
සිරි විඳී පුරඟනක් විලසට....

මිතු දමක නාමයෙන්....

පිය නගමි නුඹ සමග
දුර වුවත් අප දෙදෙන
පෙනෙන සේ මුළු ලොවට
පෙම්වතුන් වු ලෙසක....

දිවි ගෙවමි නුඹ සමග
නුඹෙ වරද සඟවන්න
මිතු දමක නාමයෙන්
බැඳි පෙමක් නැති වුවද....

කවිය.....

ලියා අවසන් නොවු කවියක
ලියන්නේ අවසානයයි
කඳුළු වැස්සට අකුරු තෙමුනත්
ලියමි අවසන් පද පෙලත්....

ශෝකි වු ඇගෙ සුසුම් රාවය
තනුව විය මා ගෙතූ කවියක
සිතේ තනි වු දුක් සුසුම් ඇගෙ
අරුත විය මා ලියු සැමදෙහි.....

තනුව නැති කර අරුත නැති කර
දුරගියා නුඹ දුකත් අරගෙන
නිසල නුඹෙ වත අසල හිඳගෙන
ඉකි බිඳිමි දුක තුනී වනතුරු....

සඳ කුසුම.....

අඳුරට පිපී අඳුරට විකසිතව
හිරුට පෙර මිලිනව
සඳට පමණක් උරුම
සඳ කුසුම,
රත්‍රී මද පවන
කඳු මුදුන් සිසාරා ගෙන යයි
නුඹෙ සුවඳ,

සිත් සේ විඳිනු වස් ඒ සුවඳ
පැමිණියද බඹර කැළ
තෙපලමින් නුඹ මගෙය
හිමිවෙයි නුඹේ මිලින වතම
සඳට පමණක් උරුම
කඩුපුල් මල් කැකුල.....

මා නැති ලොව නුඹ තනිවේද.......

නිසල ගං දිය රහස් කොඳුරන
අමාවක රෑ අදත් ඇවිදින්
කාන්සිය සිත අතුලෙ තදකොට
නුඹ සමග එමි අදත් පෙර මෙන්.....

ගැඹුර නොදකින නිසල ගං දිය
දෙපා මුල හිඳ බලයි මා දෙස
නුඹේ වාරුව උරුම ඌ මට
ගැඹුර ගැන සිත කුමට තැවෙනුද.....

එගොඩ මෙගොඩට සතුට දුක ගෙන
පැද ගියෙමි දිවි සැඳෑ වනතුරු
මගේ දිවියට රාත්‍රි කල
එන්නේ කවුරුද නුඹේ තනියට....