නොදු‍ටු රුව

අඳුරු කඩතිර ඉරා
නුඹෙ සුවඳ විඳ ගන්නට
හිඳිමි යලි නුඹ එන තුරා
මගේ පාළු ලෝකයට....

පෙලක් මල් මත පාට තවරා
කලත් කැටයම් දෙව්ලියන්
කෙලෙස දකිමිද අඳුර විනිවිද
බලන්නට ඒ රූ දසුන්.......

අඟිලි තුඩකට දැනෙන නුඹෙ රුව
මට මාගෙ කර ගන්නට
හැකිවේද සිතේයි
පාලු මගේ ලෝකයට.......          

සැබෑම පාරාදීසයක්මැයි

හුදෙකලාව සැබෑම පාරාදීසයක්මැයි
ඈත කඳු‍රැල්ල වසාගත් සේදයක් බඳු වූ මීදුම් වලාව
හාත්පස අරක්ගත් මද අඳුර තුලින් වැටෙන සිරිපොද දෙස
තනිකම අරක්ගත්  පාලු කුටියක දොරකඩ අසලට වී හිඳ
නෙතු අයා සිටියොත්
කවරෙකුට වුවද වැටහේ එය සබෑම තතු ලෙසට......

ඒ සොබාදහමෙන් මැවුනු පාරාදීසයේ
හුදකලාව නම් වූ පාලු අරණ තුල
ප්‍රේමය නම් වූ මායාවන් කිසිවක් නැත
දැහැන බිඳිමට ඇත්තේ සියොතුන් නඟන හඬඳ
වැහි පොදේ සිරි සිරියද මිස අන් කවරක්ද........

තම ප්‍රේමවන්තියගේ කෙලිලොල් වදන් නම් වු මිරිඟුවෙන්ද
මිහිරියයි පවසන්නා වූ පහස නම් වූ මායාවෙන්ද මිදී
යමෙක් හුදෙකලාව නම් වූ පාලු අරනට පිවිසියොත්
සබැවින්ම පසක් වේ සැබෑම පරාදීසය මෙයයි කියා !!!!!
                               

සිරගත ආදරය

තනි යහනට වී තනිවම මුමුනන
සුමිහිරි ගී වැල් කාගේ දෝ
දෙතොලින් නොකියන දෙනෙතින් පවසන
මුමුනන කතාව ඔබගේ දෝ.......

දුහුල් වතින් වැසි ලාලිත දේහය
නුරා මතින් පිරි නුඹේ නුවන් යුග
සුසුම් දුරක හිද බලා සිටින්නට
පවසයි මගෙ හිත ලොවට හොරෙන් මට......

අඳුරු ‍රැයක එටැම් කුටියේ හිඳ
ගයයි ඇගේ දුක ගීයක කැටිකොට
දුකින් හෙලන කඳුලැල් පිනි කැටි ලෙස
වැටෙනු මැනේ දිවි කතරට වැහි ලෙස.....

                                       

අඳුර

මරන බිය කුරිරු කම හාත්පස අරක්ගත්
ලේයින් කඳුලින් පිරුනු නිමල වු භුමියේ
ලබනු ලෙස සිප්සතර යදිනු ලෙස ජීවිතය
අදුරු සිර බිම් ගෙයද උරුම කල සරසවිය.....
   
    පැතු නමුත් මල් පියලි අතුල වු මාවතක්
    පිය තබනුයේ ලේයින් වැකුනු මල බිම් කඩක්
    හඬ නගා කියන්නට හඬ නගා අසන්නට
    ඇත දවල මරනයම අපේ දුක අසන්නට......

පෙනෙනු නැත කෙලවරක්
යුක්තියෙහි මායිමක්
ගෙවාලනු පිනිස
ලේ බිඳුවකට ණය බරක්.....